استاد موسیقیم بهم میگه ناخوناتو ببینم.نشونش میدم میگه چرا کوتاهه؟باید بلندش کنی چرا گوش نمیدی.
بهش توضیح میدم ناخونای من به شدت ورقه ورقه ای و شکننده اس.اصلا امکان بلند شدن نداره تا حدی که لازمه برای گیتار.
میگه ای بابا بزن تو ابلیمو و این چیزا خودت که باید بهتر بلد باشی.خیر سرت دختری.
به نظرتون زوده بهش بگم من هنوز رژلب رو صاف نمیتونم بزنم؟یا ماه قبل تازه سایه خریدم (بماند که هنوز بلد نیستم استفاده کنم) و دوستام هنوز باورشون نمیشه و مسخره ام میکنن؟
یا با 23 سال سن تازه یاد گرفتم خط چشم بکشم اونم اصلا جز برای اندک اوقاتی اصلا حوصله کثافت کاریشو ندارم؟
نمیفهمم چرا اینهمه روم حساب باز کرده.
حاجی من اصلا تمام زندگیم تا الان این چیزا اولویتم نبوده دیگه از مدل سر کلاس اومدنم اینو درک کن.چه ربطی به دختر و پسر داره؟
******
چند وقت قبل بهم میگه نیلوفر یه مدته کلاس نمیاد تند تند تمرین کن ازش بزن جلو.شما دخترا خوب این چیزا رو بلدید کهاز این رقابت های دخترونه.
حالا نمیدونم دهنمو وا کنم یک بار برای همیشه بهش بگم انقدر تفکیک جنسیت نکنه و اصلا ماها به این رقابت های فاسد و فرسایش دهنده اهمیت نمیدیم یا چی؟
والا پسرای این مدلی هم کم نیستن:/
باید بگم انقدر استاد خوبیه و وقت میذاره که دلم نمیاد الهام همیشگی باشم.سعی میکنم شخصیت متشخصی از خودم نشون بدم
خلاصه حیف دوستش دارم وگرنه بارها دهنم رو باز کرده بودم و از گمراهی می رهاندمش انقدر برام دختر پسر نکنه و بفهمه بدم میاد.